Bruno vs John

Het zal je maar overkomen, opstaan en je realiseren dat je Bruno Tobback bent. Je eigen partij spuwt je uit, de media is ook tegen en de publieke opinie is ook al niet zo lief. En dan is er nog John Crombez die de handschoen opneemt en je uitdaagt voor het voorzitterschap.

Wij gaan daar niet flauw over doen. Eerlijk gezegd hebben wij medelijden met Bruno Tobback. Het kan zijn dat je misschien allicht niet meer de beste voorzitter bent voor een politieke partij. Het kan zijn dat de leden liever iemand anders hebben. Het is dan een beetje onwetend om halsstarrig voorzitter te willen blijven. Maar toch, zoals Bruno is behandeld, dat verdient niemand niet. Zelfs Caroline Gennez, Filip De Winter of Peter Mertens niet.

Weken wordt het breed in elke vorm van nieuws uitgesmeerd: Bruno Tobback is stom, onwetend en niet tof. Dieptepunt - of hoogtepunt, een mens weet nooit waar u op kickt - was de reportage van Terzake. Wij weten, vijf minuten kijken naar iets van de VRT is een zware opgave - zeker als trouwe lezer van deze blog, maar het is het waard. Echt waar.

De pret bevindt zich hier

Bekeken? Prima! Voor de gemakkelijkheid - en in een poging om het bondig te houden - gaan we even de ongemakkelijke sfeer negeren en fast forwarden we naar het geval Bert Anciaux. Je kan mensen een mes in hun rug steken. Da's redelijk laf. Je kan mensen een mes in hun rug steken, en kijken hoe de mens in kwestie crepeert. Da's redelijk ziekelijk. En dan kan je doen wat Bert Anciaux doet. Voor heel Vlaanderen (enfin, de Canvas-kijker) vernedert hij Bruno. Arme Bruno, zijn leven lang socialist, vernedert door een partijhopper van jewelste. Triest. Zeer triest.

Want een partijhopper, dat is Bert Anciaux wel. Eerst begonnen bij de Volksunie. Die partij is dan gesplitst, in een deel N-VA en een deel Spirit. Bert Anciaux naar Spirit. Spirit haalde de kiesdrempel niet. Dan maar de partij herdopen naar Vlaams Progressieven. Idem. Sociaal Liberale Partij. Idem. En dan uiteindelijk toch maar naar SP.A gegaan. Direct de partijnaam willen veranderen. Louis Tobback woest: "Ik stond op, ben al 40 jaar socialist en dan moet ik van zo'n pipo op de radio horen dat de partijnaam verandert." We hadden het niet beter kunnen zeggen, Louis. Sp.a haalt wel de kiesdrempel. Allicht niet dankzij hem. Allicht wel ondanks hem.

Maar goed, Bruno, totaal verbouwereerd, kon niet anders dan stamelen: "Dom, dom...". Wie verwacht nu ook zo'n lafhartige daad. Eerst zeggen voor de camera dat hij zijn voorkeur niet kon luidop zeggen. Dan niet eens twee seconden dat volhouden. Dan Bruno confronteren, met Terzake erbij. Nee. Gewoon nee.

En dan houdt de miserie met Bruno nog niet op; of wat dacht u. Om kandidaat-voorzitter te zijn, moet je immers 10 lokale afdelingen achter je hebben, die minstens 5000 leden vertegenwoordigen en uit twee verschillende provincies komen. Voor John Crombez was dat geen probleem. John komt uit Oostende, Johan Vande Lanotte ook en dan kan je gemakkelijk alles regelen. Overigens is John Crombez de keuze van Johan Vande Lanotte. Dat is alle vorige keren ook goed afgelopen, beste SP.A leden, de voorzitterskeuze van Johan Vande Lanotte volgen. Caroline Gennez deed dat goed hoor, daar niet van. Enfin, dat vond toch elke andere partij. Het was gemakkelijker voor hen zo.

John Crombez heeft dus wel wat afdelingen achter zich. Bruno Tobback heeft Leuven achter zich, cadeautje van papa, en Maasmechelen. We citeren hier eventjes de reden waarom Maasmechelen voor Bruno gekozen heeft: "de basisdemocratie van de partij kan alleen hoogtij vieren als er twee volwaardige kandidaten zijn" en "ze hebben ons dat expliciet gevraagd." Auwch.

Ondertussen wilt ook niemand meer Bruno Tobback steunen. Zelfs geen 'anonieme partijtopper'. Het noopte De Standaard Avond tot volgende, ietwat dramatische titel: 'Wat bezielt Bruno?'. Om aan de doelstelling van 10 afdelingen, 5000 leden en 2 provincies zit Bruno dus op 20 %. Kan beter. Volgens zijn running mate - het arm schaap - gaat dat nog wel lukken, die doelstelling halen.

Wat wij ons afvragen is of de haat tegenover Bruno Tobback echt zo groot is als men doet uitschijnen, of dat het discours van een John Crombez een self-fulfilling prophecy is. Immers, eens dat één grote, bekende afdeling openlijk zijn afkeur laat blijken voor Bruno Tobback, kunnen andere, kleinere afdelingen misschien wel eens rapper geneigd zijn om ook voor Crombez te kiezen, wat voor een domino-effect zorgt.

Ten tweede lijkt het ons bijzonder onwaarschijnlijk dat Bruno Tobback echt zo onthecht zou zijn van de realiteit en hij in dat geval niet zou doorhebben dat echt de ganse partij tegen hem is. Schijnheiligheid tiert natuurlijk welig ten huize socialistische partij anders - Terzake-reportage van daarnet, iemand?- maar dan nog zou het straf zijn.

Nee, wij zijn team Bruno.