Vakbondsoverleg

Het is u ongetwijfeld ook al ter ore gekomen, onze vrienden met de rode, groene en blauwe vuilzakken aan, dreigen weer met een staking. Enfin, als we een vakbondsafgevaardigde mogen geloven, en we zien geen enkele reden om dat niet te doen, wordt alles beslist op het vakbondsoverleg van dinsdag. We hebben ons altijd al afgevraagd hoe zo'n vakbondsoverleg er bij de NMBS aan toe gaat. Vermoedelijk iets in dit genre:

We bevinden ons in de hoofdkantoren van de NMBS, ergens in Brussel, op 200 meter van het Zuid-station (u weet wel, de reden waarom er twaalf keer geleden gestaakt werd), op de twaalfde verdieping. Aan tafel zitten Mark Descheemaker, CEO van de NMBS, professioneel 'maar het gaat wel goed, ge wilt het alleen niet zien'-verkondiger. Jean-Pierre, de man met de rode vuilzak en rode pet zit aan de overkant van de tafel. Daarnaast zit François, met de groene vuilzak, zonder pet. Ietwat schichtig in een hoekje gekropen zit Tamara, vrouw met een blauwe vuilzak.

"Hewel, voor wat is't nu weer?" sprak Mark, duidelijk geïrriteerd, "ik heb niet veel tijd, die van Het Laatste Nieuws staan weer aan de deur te krabben omdat er een trein tegen een koe gereden is. Ze vinden het schandalig dat wij geen plan hebben om aanrijdingen van koeien te voorkomen." Op de achtergrond was inderdaad wat gemorrel aan de deur te horen.
"Ah, weet ge't nog ni Mark? We gaan weer staken e, dagen. Dieje nieuwe structuur, op wat trekt dat jong? Allé, sewwes moeten we werken tot ons 55ste, nu moet ge een beetje menselijk blijven e!" zei François.

"Ja maar François, alle andere mensen moeten tot hun 65ste werken," repliceerde Mark.
"Hahaa, maar zijn wij andere mensen?" deed Jean-Pierre een poging om intelligent over te komen. "Nee!" riep Tamara strijdlustig. Ondertussen had François van de verwarring gebruik gemaakt om ongezien een sigaar op te steken Hij leunde wat achterover in z'n stoel, bestudeerde het plafond uitvoerig en blies tot slot hautain enkele wolkjes rook in het gezicht van Mark. "Hela kameraad, dat is hier non-smoking, zulle," riep Mark, en hij sloeg de sigaret uit de handen van François.

"Ja lap, nu moeten we zeker staken," zei Jean-Pierre, en hij zette ondertussen zijn pet wat rechter op zijn hoofd. "Hoe kunnen wij nu aan onze achterban verkocht krijgen dat je niet meer mag roken op de werkvloer? Wat zullen we zeggen heren, een 48-urenstaking omdat we niet meer mogen roken? Belt de mannen van VTM, die zullen ons wel steunen. 't is niet dat die iets gaan checken ofzo."

"Maar zijn jullie nu helemaal zot?" brieste Mark. "Ge moogt nergens roken, wat zou dat hier dan wel mogen?"   "Maar mijnheer Magnette had gezegd dat het wel mocht!" foeterde François en hij sloeg met zijn vuist op tafel. "Auw, dat deed nu precies toch wel een beetje pijn", hoorde Mark hem nog mompelen.  "Mijnheer Magnette, mijnheer Magnette, wie is hier feitelijk den baas?". Tamara hield haar hoofd wat scheef, tuitte haar lippen, dacht even diep na en sprak toen, ietwat naïef, "Gij zeker Mark?" "Ja! DANK U!," hij had duidelijk zijn geduld verloren. "Ge kunt anders ineens staken omdat we geen Royco Minute Soep meer hebben in de cafetaria, maar van Everyday, minstens zo lekker en drie keer zo goedkoop!"

"WABLIEF?!" riepen drie stemmen quasi tegelijkertijd, "Pakt ge nu ook al onze Royco af? Nu zijt ge te ver gegaan Mark, we maken er ineens een weekstaking van. "
" Wanneer gaan we die houden? Binnen drie weken?" vroeg Tamara. "Maar neen, onnozelaar," riep François, dan is't krokusverlof, dan kunnen we de mensen niet kloten!"
"Binnen vier weken dan?" stelde Jean-Pierre voor.
"Ja nee, ik ga dan juist met den Thalys naar Parijs, ik moet daar wel geraken hé jongens!" zei François.
Er klonk instemmend gebrom vanuit de hele kamer. "Ja wanneer dan?"
"Weet ge, anders staken we gewoon het hele jaar door. Dat De Lijn het maar oplost."

Op de achtergrond was alleen maar het geluid van Mark Descheemaker die met zijn vlakke hand tegen zijn voorhoofd sloeg te horen.

Geen enkel bericht missen? Volg ons op Facebook!